Evaluation of Sustainable Development of the Transport Sector in the Provinces of Iran Using Ecological Footprint Index

Document Type : Original Article

Authors

Abstract

The Ecological Footprint has emerged as the world’s premier measure of humanity’s demand on nature. This accounting system tracks, on the demand side (Footprint), how much land and water area a human population uses to provide all it takes from nature. This includes the areas for producing the resource it consumes, the space for accommodating its buildings and roads, and the ecosystems for absorbing its waste emissions such as carbon dioxide. One of the most innovative methods to calculate and evaluate the effects of human behavior on the environment and surrounding geography is the method of ecological footprint that popular in recent years has been many of the communities. In this study, we have attempted that estimating the ecological footprint index for the transportation demand of the residents in the provinces of Iran. Moreover, the calculating and comprising the biological capacity and ecological footprint of transportation demand of the residents in the provinces of Iran allowed us to identify biocide provinces. The results show that the biocide areas are most central of Iran and include the provinces of Tehran, Alborz, Qazvin, Qom, Isfahan, Markazi, Zanjan, Hamadan, Ardabil, East Azerbaijan and West Azerbaijan. In other words, obtaining transportation demand of resident’s provinces is with the destruction of the biosphere. But the study the changing of the variables shows that provinces with high per capita production have higher crimes, so the states immolated two important aspects of sustainable urban development, the environment and social, to achieve higher production.
 
 
 
 
 
 

Keywords

References

-  پژویان، ج.، و  مراد حاصل، ن.، (1386)، "بررسی اثر رشد اقتصادی بر آلودگی هوا"، فصلنامه پژوهشهای اقتصادی، سال هفتم، شماره چهارم، ص. 160-141.
 -    پور جعفر، م. ر.، و خدائی، ز.، و پور خیری، ع.، (1390)، "رهیافتی تحلیلی در شناخت مولفه‌ها، شاخص­ها و بارزه‌های توسعه پایدار شهری"، مجله مطالعات توسعه اجتماعی ایران، سال سوم، شماره سوم، ص. 37-25.
 -    جمعه پور، م.، و حاتمی نژاد، ح.، و شهانواز، س.، (1392)، "بررسی وضعیت توسعه پایدار شهرستان رشت با استفاده از روش جای پای اکولوژیک"، پژوهش‌های جغرافیای انسانی، دوره 45، شماره 3، ص. 208-191.
 -    شهانواز، س.، (1391)، "بررسی پایداری توسعه منطقه شهری رشت با استفاده از روش جای پای اکولوژیک"، پایان نامه کارشناسی ارشد، دانشکده علوم اجتماعی، دانشگاه علامه طباطبائی.
 -    صمدپور، پ.م.، و فریادی­، ش.، (۱۳۸۷)، "تعیین جای پای اکولوژیکی در نواحی شهری پرتراکم و بلندمرتبه (نمونة مورد مطالعه محلة الهیه تهران)" مجلة محیط شناسی، دانشگاه تهران، شمارة ۴۵ ص.،۶۳- ۷۲.
 -     صمدپور، پ.م.، و فریادی­، ش.، (1389)، "تعیین تناسب بهینه استفاده از انواع شیوه‌های حمل و نقل با هدف کاهش جای پای اکولوژیک در شهر تهران"، محیط­شناسی، سال سی و ششم، شماره 54، ص. 108-97.
 -    فطرس، م. ح.، و‌ه غفاری، ه.، و شهبازی، الف.، (1389)، "مطالعه رابطه آلودگی هوا و رشد اقتصادی کشورهای صادر کننده نفت"، پژوهشهای رشد و توسعه اقتصادی، سال اول، شماره اول، ص. 80-60.
 -    قرخلو، م.، و حاتمی نژاد، ح. و باغوند الف. و یلوه م.، (1392)، "ارزیابی پایداری توسعه شهری با روش جای پای اکولوژیکی نمونه موردی شهر کرمانشاه"، پژوهش‌های جغرافیای انسانی، دوره 45، شماره 2، ص.120-105.
 -    نصرالهی، ز.، و غفاری، م.، (1389)، "بررسی رابطه آلودگی هوا و رشد اقتصادی در سطح 28 استان کشور"، مجله دانش و توسعه، سال هجدهم، شماره 33، ص. 1-20.
-    Rees, W. E. (2000), “Eco-footprint analysis: Merits and brickbats. Ecological Economics”, 32 (3), pp.371- 374.
 -    Rees, W. E., (1996), “Revisiting carrying capacity: Area-based indicators of sustainability”. Population and Environment: A Journal of Interdisciplinary Studies, 17 (3), pp.195- 215.
 -    Wackernagel, M., and Yount, J. D. (1998), “Ecological footprint: An indicator of progress towards regional sustainability”. Environment Monitoring and Assessment, 51, pp.511-529.
 -    Wackernagel, M., Niels, B. S., Deumling, D., Linares, A. C., Jenkins, M.,   Kapos, V., Monfreda, C., Loh, J., Myers, N., Norgaard, R., & Randers, J. (2002), “Tracking the ecological overshoot of the human economy”.  Proceedings of the National Academy of Science of United States of America.
 -    Wackernagel, Mathis (1994), “Ecological footprint and appropriated carrying capacity: a tool for planning toward sustainability”, a thesis submitted in partial fulfillment of the requirements for the degree of doctor of philosophy, university of British Colombia.
 -    Wackernagel, Mathis (1998), “Analysis National natural capital accounting with the ecological footprint concept”, Ecological Economics 29, pp.375–390.
 -    Wackernagel, Mathis (1998), “the ecological footprint: an indicator of progress toward regional sustainability, environmental monitoring and assessment”, 51, pp.511-529.
 -    Wackernagel, Mathis and Wiliam, Rees (1996), “our ecological footprint: reducing human impact on the earth”. Gabriola Island, Canada: New Society Publishers.
 -    Wackernagel, Mathis and j. David Yount (2000), “footprints for sustainability: the next steps, Environment, Development and Sustainability”, 2, 1; Abi/Inform Global.
 -    Wilson, J., M., Anielski. (2005), “Ecological Footprints of Canadian Municipalities and Regions. The Canadian Federation of Canadian Municipalities.
 
 
Journal of Transportation Research
Volume 14, Issue 1
March 2017
Pages 200-217

Files

Share

How to cite

Statistics